Bycie rodzicem kilkorga dzieci to bardzo trudne zadanie. Twierdzenie, że każde z dzieci należy kochać jednakowo jest postawione nieco na wyrost. Nie da się bowiem kochać jednakowo. Każdą z pociech kochamy bowiem inaczej. Czy to źle?
Większość rodziców mających kilkoro dzieci wcześniej czy później zetknie się z tematem faworyzowania jednej z pociech. Być może zaczną się zastanawiać czy aby na pewno traktują wszystkie jednakowo. Może zauważą, że więcej uwagi okazują tylko jednemu z dzieci. To jeden z tych momentów, w którym z całą mocą można odczuć, że bycie rodzicem to bardzo trudna rola. Jak objawia się faworyzowanie? Czym może skutkować? Jak wpływa na dorosłe życie dzieci?
Tak samo? Nie ma mowy!
Dzieci nie da się traktować jednakowo. To absolutnie niemożliwe i całkowicie normalne. Każde z niech jest przecież inne, ma inny temperament, zainteresowania, upodobania. Jedno bardziej przypomina mamę, drugie tatę, a trzecie to wypadkowa cech obojga rodziców. To, jak traktujemy pociechę zależy też od momentu, w którym się urodziła i jakie były okoliczności poczęcia – szalona młodość, stabilizacja, po długich staraniach, przypadek…
Twierdzenie, że każde z dzieci należy kochać jednakowo jest więc postawione nieco na wyrost. Nie da się bowiem kochać jednakowo. Każdą z pociech kochamy bowiem inaczej. Co nie znaczy, że jedną bardziej, a inną mniej.
Co to znaczy „faworyzować”?
Jak wygląda „faworyzowanie”? Co to znaczy? Jak się objawia? Na to pytanie nie ma oczywiście jednoznacznej odpowiedzi, bo rodzice są różni. Często jednak są to najprostsze sprawy:
- rodzic ma dla jednego dziecka więcej czasu niż dla innych,
- bardziej się nim interesuje,
- częściej okazuje czułość,
- jest dla niego bardziej pobłażliwy – takiemu maluchowi więcej rzeczy wolno,
- ma dla niego więcej cierpliwości niż dla pozostałych.
W największym skrócie faworyzowanie ma miejsce wtedy, gdy jedno dziecko ma zapewnioną bezwarunkową miłość, akceptację, a inne dzieci – nie. One muszą się postarać, by zasłużyć na pochwałę, uwagę, czułość.
Jak sobie z tym poradzić?
Rodzice bardzo często nie zdają sobie nawet sprawy z tego, że traktują jedną z pociech inaczej. Nie są świadomi, że swoim zachowaniem krzywdzą dzieci. Pierwszym etapem radzenia sobie z problemem jest więc zdanie sobie z niego sprawy, spojrzenie trzeźwo na sytuację i jej zdroworozsądkowa ocena. Przyznanie się przed sobą do tego, że jedno z dzieci jest ulubione bywa bolesne. Jest jednak konieczne jeśli naszym celem jest zmiana.
Kolejnym krokiem do poprawienia relacji rodzinnych będzie zastanowienie się nad przyczynami takiego stanu rzeczy. Dlaczego dane dziecko jest naszym ulubionym? Dlatego, że jest podobne do nas czy odwrotnie? Jakie jego cechy i zachowania sprawiają, że je faworyzujemy? Uświadomienie sobie źródeł jest dobrym krokiem w stronę pozytywnego rozwiązania problemu.
Warto także zastanowić się nad swoimi uczuciami do niefaworyzowanych dzieci – popatrzyć na nie w miarę obiektywnie, spojrzeć na ich charaktery i temperamenty. Później pozostaje tylko poświęcać wszystkim dzieciom tyle samo uwagi i starać się każde z nich kochać za to, jakie jest i doceniać ich indywidualne cechy.
Konsekwencje faworyzowania
Faworyzowanie jednego z dzieci może wydawać się błahym problemem, jednak jego konsekwencje nierzadko bywają bardzo poważne:
- dziecko, któremu poświęcamy mniej uwagi czuje się mniej kochane od brata czy siostry,
- próbując zasłużyć na miłość może zacząć zachowywać się inaczej niż zwykle: być pobudliwe, gorzej się uczyć, reagować agresją itp.
- zazwyczaj ma niskie poczucie własnej wartości, co będzie rzutowało na całej jego przyszłe, dorosłe życie, może to rzutować na relacje z rodzeństwem, budzić negatywne emocje, chęć rywalizacji, agresję,
- faworyzowane dziecko może być natomiast rozpieszczone, aroganckie, mieć poczucie, że jest bezkarne, nie szanować nikogo ani niczego.