Pochwica to, jak sugeruje sama nazwa, problem związany z tą najintymniejszą sferą kobiety. Polega na mimowolnym skurczu mięśni, znajdujących się wokół ujścia pochwy.
Jak można się domyślać, skutecznie zaburza radość płynącą ze współżycia, bo – po prostu je uniemożliwia.
Skąd się bierze?
Objawem pochwicy są niezależne od woli skurcze mięśni wokół wejścia do pochwy. Skurcze te powodują silny ból przy próbie wprowadzenia do pochwy tak penisa, jak i tamponu. W niektórych przypadkach nawet badanie ginekologiczne wziernikiem jest niemożliwe. Kobieta może odczuwać nie tylko bolesne skurcze, ale także napięcie i ciasność, „wąskość” pochwy, ból podbrzusza oraz ból podczas stosunku – jeżeli do niego dojdzie.
Ponadto, przy próbach współżycia może pojawić się napięcie innych grup mięśni – okolic miednicy, nóg, a zwłaszcza ud, mięśni dolnych brzucha i pleców, przyspieszony oddech i tętno. Mimo, że jako przyczynę pochwicy najczęściej podaje się podłoże psychiczne (lęki związane ze współżyciem, np. przed zajściem w ciążę, traumatyczne doświadczenia, brak zaufania do partnera, mało komfortowe okoliczności towarzyszące współżyciu, niejasne relacje łączące partnerów), u jej źródeł mogą także leżeć zmiany anatomiczne (np. ropień gruczołu Bartholina czy zapalenie pochwy, nadwrażliwość układu mięśniowego i nerwowego, czy po prostu – zbyt gwałtowne zachowania partnera.
Jak z nią walczyć?
Jeżeli przyczyną choroby są zmiany anatomiczne, leczenie dotyczy właśnie ich usunięcia. Jeśli jednak problem tkwi w psychice, konieczne jest poddanie się psychoterapii. Towarzyszy temu także przyjmowanie leków rozkurczowych i przeciwbólowych oraz stosowanie żelów nawilżających.
Zaleca się ponadto ćwiczenia mięśni krocza oraz techniki relaksacyjne. Niekiedy kobiety poddają się również zabiegowi defloracyjnemu w znieczuleniu. Warto zauważyć, że terapia powinna być prowadzona nie przez psychologa, ale specjalistę w tej dziedzinie, czyli seksuologa. Przed jej rozpoczęciem konieczne jest przeprowadzenie badania seksuologicznego, uzupełnionego dodatkowo informacjami udzielonymi od partnera.
W zależności od rodzaju czynnika, szacowanej głębokości zaburzenia oraz osobowości kobiety wybiera się najwłaściwszą metodę leczenia. Może być to np. metoda treningowa (zestaw ćwiczeń dla partnerów), desensybilizacja, czyli metoda polegająca na redukcji lęku poprzez relaksację uzupełnioną o bodźce antagonistyczne wobec lęku, metoda hipnozy bądź terapia partnerska.
Lekarstwo – nie musi być drogie
Często okazuje się, że metoda leczenia jest bardzo prosta, wystarczy wykryć źródło lęku kobiety. Niekiedy wystarcza poprawa relacji z partnerem, wyjaśnienie pewnych nieścisłości w związku, czasem zadbanie o bardziej skuteczną antykoncepcję, znalezienie bardziej komfortowego i bezpiecznego miejsca do zbliżeń, a czasem po prostu – czas, wyrozumiałość i cierpliwość.
Niestety, nie wszystkie kobiety potrafią mówić o swoim problemie w tej intymnej sferze, dlatego też tylko nieznaczny ich odsetek zgłasza się do ginekologa. Tymczasem jedynie akceptacja problemu i próba podjęcia z nim walki może doprowadzić do przywrócenia bądź dopiero znalezienia radości w sypialni.