Wyimaginowy przyjaciel dziecka

Wyimaginowany przyjaciel u dziecka może być osobą, ale także zwierzakiem, lalką bądź misiem. W każdym wypadku spełnia tę samą rolę: jest powiernikiem i towarzyszem zabaw dziecka, a przyjaźń z nim wspomaga rozwój. Co to znaczy wyimaginowany przyjaciel u dziecka? I czy powinniśmy się martwić w przypadku: dziecko i wyimaginowany przyjaciel?

Dziecko i wyimaginowany przyjaciel – historia Uli i Kamilka

Kiedy Kamilek, 5-letni synek Uli, pewnego dnia po powrocie z przedszkola zaczął opowiadać rodzicom o Bartku, swoim nowym przyjacielu, nie podejrzewali nawet, że jest w tym coś niezwykłego. Chłopiec spędzał w przedszkolu kilka godzin dziennie, nic dziwnego, że zaprzyjaźnił się z dziećmi i opowiada o nowych znajomościach.

Zaniepokoiliśmy się dopiero po kilku tygodniach, gdy synek powiedział nam, że rozmawiał z Bartkiem przed snem i chłopiec podsunął mu pomysł, by całą rodziną pojechali na piknik. „Jak to wieczorem?

Pytaliśmy.

Przecież wczoraj była sobota, nie byłeś w przedszkolu, musiało ci się coś pomylić”. „Nie, nie, przecież śpimy w jednym łóżeczku!”

Oznajmił nam synek.

Osłupieliśmy ze zdumienia. Po krótkiej rozmowie, gdy we mnie narastała panika, mąż zorientował się, że nasz synek mówi chyba o wymyślonej osobie i trochę odetchnęliśmy, ale przez długi czas czułam się nieswojo, gdy Kamilek mówił o Bartku. Co najmniej jakby był jakimś duchem czy coś.

Opowiada Ula.

Okazało się, że Bartek to wyimaginowany przyjaciel dziecka.

Co to znaczy wyimaginowany przyjaciel u dziecka?

Wyimaginowany przyjaciel u dziecka to postać, którą dziecko tworzy w swojej wyobraźni i traktuje jak realnego towarzysza. Taki przyjaciel może mieć imię, osobowość, a nawet historię życia, i dziecko często rozmawia z nim, bawi się i spędza czas tak, jakby ten przyjaciel naprawdę istniał. Wyimaginowany przyjaciel dziecka może być osobą, ale także zwierzakiem, lalką bądź misiem.

Przejście do porządku dziennego w sytuacji, gdy w rodzinie pojawia się nowy „członek” dla skonsternowanych rodziców może być rzeczywiście niełatwe. Jak jednak przekonują eksperci, takie zachowanie dziecka jest nie tylko normalne, ale nawet pożądane z punktu widzenia jego rozwoju umysłowego malucha.

Wyimaginowany przyjaciel u dziecka – jakie niesie za sobą korzyści?

Wyimaginowany przyjaciel u dziecka pomaga maluchowi nabyć różnorodne kompetencje. Jego pracująca na wysokich obrotach wyobraźnia wspomaga:

pamięć,
kreatywność,
rozwój intelektualny,

ale „pracuje” także na proces nabywania cech społecznych. Zwierzając się wyimaginowanemu przyjacielowi i dyskutując z nim na różne tematy dziecko uczy się, jak prowadzić dialog (wzbogaca przy tym swoje słownictwo).

Wyimaginowany przyjaciel – jakie dziecko przyjmuje role?

Ważne jest także – co podkreślają specjaliści – to, że maluch występuje tu niejako w dwóch :

jako on,
jako przyjaciel,

musi więc kreować różne punkty widzenia. Opowiadając o swoich uczuciach jednocześnie na nie reaguje, co wzmacnia jego zdolność odczuwania empatii i – przy okazji – pomaga rozładować emocje, szczególnie te negatywne. Większość rodziców nie zdaje sobie sprawy, że z takiej wymyślonej przyjaźni ich dziecko może wynieść tyle korzyści.

Wyimaginowany przyjaciel dziecka – nie każde dziecko musi go mieć!

Zalety posiadania wyimaginowanego przyjaciela nie są jednak powodem, dla którego rodzice powinni zachęcać potomka do znalezienia takiej osoby. Każda taka sytuacja powinna wychodzić od dziecka, wynikać z jego wyobraźni i służyć jego potrzebom.

Jeżeli maluch nie wymyślił sobie przyjaciela, wcale nie oznacza przecież, że jego rozwój umysłowy i emocjonalny będzie wolniejszy. Wszystkie te zdolności zdobędzie prędzej czy później w naturalnych warunkach społecznych, nawiązując więzi z rówieśnikami i występując jako jedna ze stron wielu sytuacji komunikacyjnych na polu rodzinnym i towarzyskim.

Dziecko i wyimaginowany przyjaciel – bądź czujny!

Podczas kibicowania dziecku w nabywaniu nowych kompetencji, nie można jednak zatracić podstawowych obowiązków rodzicielskich, m.in. czujności. Obserwacja zachowania dziecka, jest szczególnie istotna, gdy dziecko zamyka się w swoim świecie i nikogo do niego nie dopuszcza.

Warto wówczas zainteresować się postępami dziecka w grupie rówieśniczej:

Czy ma kolegów lub koleżanki?
Czy nie stroni od innych dzieci?
Czy nie izoluje się od innych, stawiając na zabawę w pojedynkę?

Jeśli jednak wyimaginowany przyjaciel dziecka staje się źródłem konfliktów, nadmiernie zajmuje czas dziecka, lub wywołuje niepokój u rodziców, warto porozmawiać z pediatrą lub psychologiem dziecięcym.

Jeśli jednak nie dzieje się nic niepokojącego, warto wykorzystać ten czas do obserwowania dziecka pod kątem poznawania jego osobowości, myśli, uczuć i potrzeb, którymi dzieli się ze swoim powiernikiem.

Wyimaginowany przyjaciel u dziecka – ciąg dalszy historii Uli i Kamila

Bartek – wymyślony przyjaciel Kamila – przepadł jak kamień w wodę, gdy chłopiec wrócił od dziadków, z wakacji spędzonych na wsi.

Synek po prostu przestał o nim mówić, tak jakby nigdy nie istniał. My nie dopytywaliśmy, bo stwierdziliśmy, że tak jest lepiej, a poza tym gdy Kamilek będzie chciał mówić, to powie, co się stało. Chociaż podejrzewam, że po prostu z nadmiaru wrażeń i przygód zwyczajnie o nim zapomniał.

Twierdzi Ula.

Potwierdzają to psychologowie, tłumacząc, że wyimaginowany przyjaciel – bez względu na to, czy jest nim osoba, zwierzę czy przytulanka – to pewien etap w życiu dziecka, ustępujący nowościom, zmianom i wyzwaniom, które maluch pochłania z dziecięcą energią i radością.

Dowiedz się także: