Widok kobiety w ciąży zazwyczaj wzbudza w nas pozytywne odczucia. A co jeśli jest to ukłucie zazdrości?
Stan błogosławiony to w końcu szczególny, pełen radości i ekscytacji czas oczekiwania na dar, jakim jest potomstwo. Kiedy jednak same staramy się, jak na razie bezskutecznie, o dziecko, widok czyjegoś szczęścia może wywoływać zupełnie odwrotne emocje… Czy to normalne? Jak sobie z tym radzić?
Gdy cudze szczęście boli…
To może być kuzynka, koleżanka z pracy czy nawet zupełnie obca kobieta spotkana na ulicy. Widząc ją i jej rosnący brzuszek wprost gotujesz się ze złości i momentalnie „łapiesz doła”. Niby nic dziwnego, w końcu sama starasz się o maleństwo już tyle czasu, być może doświadczyłaś straty, upragniona ciąża wciąż jest poza twoim zasięgiem, ale jednak zastanawiasz się, czy to normalne odczucia.
Mimo to nie potrafisz oszukać własnych emocji – jest ci źle na myśl o tym, że ktoś ma to, czego ty nie możesz mieć. Myślisz – odsunę się, ograniczenie kontaktu to zminimalizowanie ryzyka spadku nastroju, dam radę. Skuteczne? Jeśli rzecz dotyczy koleżanki, z którą widujesz się sporadycznie – tak. Jeśli w ciąży jest twoja najlepsza przyjaciółka, z którą kontakt masz stały, regularny i bardzo intensywny i wcale nie chcesz go ucinać – już nie do końca.
Ambiwalencja emocji
Radość miesza się ze smutkiem, a życzenie szczęścia z zazdrością i żalem. Czy z tej ambiwalencji odczuć względem ciąży przyjaciółki może wyjść coś dobrego? Do tej pory rozmawiałyście o wszystkim. Mogłaś zwierzyć się jej z problemów, z jakimi się zmagacie, z pragnienia, jakim jest posiadanie potomstwa, postępów leczenia i nadziejach, które z nim wiążecie. Ona wspierała cię, pocieszała, radziła, była z tobą w najcięższych chwilach.
Nadal jest, tylko teraz i ona chciałaby porozmawiać o sobie, swoim szczęściu i oczekiwaniach, licząc na twoje wsparcie. A ty nie możesz, nie jesteś w stanie jej tego dać, bo na samą myśl o dziecku, które się w niej rozwija, odczuwasz żal i zazdrość. Choć zdajesz sobie sprawę, jak absurdalne są to emocje, czujesz się zdradzona i rozczarowana postawą koleżanki, która „ośmieliła się” mieć to, czego ty tak bardzo wyczekujesz, doskonale zdając sobie z tego sprawę. Próbujesz pokonać to uczucie, ale jest silniejsze. Czy da się, a przede wszystkim czy powinno się go pozbywać?
Szczerość to podstawa
Zazdrość nie jest emocją motywującą, zawsze wprowadza zamęt. Choć jest to bardzo trudne, warto zrobić wszystko, by jej miejsce zajął zdrowy rozsądek. Jeśli ograniczenie spotkań nie wchodzi w grę, bo tak naprawdę bardzo chcesz uczestniczyć w radości przyjaciółki i dać jej wsparcie, którego ona ci udzieliła w twoich problemach, powinnaś porozmawiać z nią o swoich uczuciach. To nie będzie łatwa rozmowa, w końcu trudno powiedzieć komuś, że nie cieszysz się z jego szczęścia tak jak tego oczekuje. Taka rozmowa może jednak nie tylko oczyścić atmosferę, ale przede wszystkim umożliwić dobrą komunikację, dać wzajemne zrozumienie i zamknąć drogę domysłom, oskarżeniom i rosnącym żalom.
Poza tym, przyjaciółka z pewnością podejrzewa, co się w tobie dzieje i czeka na sygnał z twojej strony. Bądź z nią szczera, powiedz, że bardzo cieszysz się z jej szczęścia, ale jednocześnie jest ci trudno pogodzić się z własną sytuacją. Twoja otwartość z pewnością ułatwi dalszy kontakt i pozwoli wam wypracować model spotkań i rozmów, które będą wam obu najlepiej odpowiadać. Jeśli jednak emocje, które odczuwasz są tak silne, że nie potrafisz ich samodzielnie przemóc, spróbuj z kimś o tym porozmawiać. Stres i złość nie wpływają pozytywnie na starania o dziecko, warto zrobić wszystko, by odzyskać spokój ducha i móc ze zdwojoną energią stawić czoła własnym problemom.