Poronienie to okrutne doświadczenie, zdarza się jednak, że smutny finał następuje zanim nawet nastanie radość. Ciąża biochemiczna jest właśnie takim przypadkiem.
Utrata ciąży nie jest domeną pierwszego trymestru, ale to wtedy właśnie ryzyko poronienia jest największe. Ma na to wpływ wiele czynników – od tych czysto anatomicznych, przez wewnętrzne, organiczne procesy, aż po czynniki zewnętrzne, wynikające często z niewiedzy kobiety o swoim szczególnym stanie. Ponad połowa poronień ma miejsce jeszcze przed implantacją. Objawy poronienia – silne krwawienie i towarzyszący mu ból podbrzusza – są wówczas wyraźnym sygnałem, że coś jest nie tak.
Ciąża, której nie ma
W ciąży biochemicznej często brakuje nawet takich symptomów. Do utraty dziecka dochodzi tu na tak wczesnym etapie, że przez wiele kobiet wynikające z poronienia krwawienie mylone jest ze spóźnioną menstruacją. Ciąża biochemiczna to obumarcie płodu w pierwszych tygodniach od zapłodnienia. Jest już wykrywalna przez test ciążowy, także ten z krwi, ale specjalista nie jest w stanie jeszcze nic o niej powiedzieć – na badanie ginekologiczne i ultrasonograficzne jest bowiem jeszcze za wcześnie. To dlatego o ciąży biochemicznej wiadomo bardzo mało. Lekarze nie są w stanie zbadać obumarłego płodu, a często nawet nieświadomej poronienia pacjentki, nie mogą więc poznać ani przebiegu sytuacji, ani jej pochodzenia.
Dlaczego?
Przyczyny ciąży biochemicznej zwykle pozostają nieznane. Wynika to przede wszystkim z niemożności zbadania obumarłego płodu i częstej nieświadomości straty. Przyczyn poronienia jest bardzo wiele. Jednak o ile w przypadku straty ciąży już zbadanej i określonej podczas USG ginekolog może wskazać pacjentce najbardziej prawdopodobne źródło utraty dziecka, o tyle stratę ciąży biochemicznej trudno przypisać do konkretnej przyczyny poronienia. Najczęściej wymienianymi czynnikami etiologicznymi ciąży biochemicznej są wady genetyczne płodu, wady anatomiczne kobiecych narządów rodnych bądź zaburzenia hormonalne, np. zbyt niskie stężenie niezbędnego do rozwoju ciąży progesteronu.
Co dalej?
Ciąża biochemiczna, tak jak poronienie, nie skreśla marzeń o potomstwie i nie jest przeszkodą do wznowienia starań o dziecko. Ważne jest, by doprowadzić organizm do porządku – być pod stałą kontrolą lekarza i, jeśli zostały ustalone przyczyny wczesnego obumarcia płodu, postępować zgodnie z zaleceniami specjalisty, by zmniejszyć ryzyko ich ponownego wystąpienia (dotyczy to szczególnie sytuacji, gdy decydowały czynniki zewnętrzne, np. wynikające z przyjmowania leków zaburzenia hormonalne i organiczne czy konsekwencje prowadzenia niezdrowego trybu życia).
Istotne jest także dojście do siebie po poronieniu – psychika ma ogromny wpływ na skuteczność starań o dziecko. Najważniejsze jest jednak to, by nie załamywać się i próbować dalej – przypadków zdrowego, szczęśliwego rozwiązania po doświadczeniu ciąży biochemicznej notuje się każdego roku wiele.